Artikels
Bettie Elias schrijft 'Water van zout'
De dood van dichtbij
HASSELT – “Tien jaar geleden al heb ik notities hierover gemaakt, maar het heeft tot nu geduurd eer ik dit boek kon schrijven,” zegt Bettie Elias. De dood is in kinderboeken wel vaker aanwezig, maar bijna nooit in deze vorm: Dries' vader verongelukt op de weg; het boek schetst zijn rouwproces en zijn relatie tot zijn moeder, kleine zusje en opa. “Ik wou geen boek maken over de dood van een grootouder. Hoe dichterbij, hoe intenser het verdriet en hoe moeilijker de verwerking.”
Elias maakte het zich dus niet gemakkelijk. Vooral niet omdat ze bewust geen research rond het thema gedaan heeft en ook geen kinderen met zulke ervaringen heeft gezocht. Typisch Elias: ze benaderde het onderwerp instinctief. Elias: “Zo blijft het mijn boek. Ik schrijf op gevoel. En zonder pretentieus te willen klinken: ik ken kinderen goed genoeg om het zo te doen.”
Wat in vakboeken wordt weergegeven over het verloop van het rouwproces, leert men hier vanuit de beleving van kinderen. (dr. Manu Keirse)
”Het doet me erg veel plezier als mensen de dingen die ik schrijf, bevestigen.” Zoals dr. Manu Keirse, algemeen directeur van het Heilig Hart in Leuven: “Wat in vakboeken wordt weergegeven over het verloop van het rouwproces, leert men hier vanuit de beleving van kinderen.”
Elias: “Ik vind het onbelangrijk of ik een stap in het rouwproces heb overgeslagen want dat is voor elk kind toch anders. Ik heb ook geen handleiding willen schrijven.”
Elias behandelt de diverse aspecten van de tragedie op aanschouwelijke en absoluut niet belerende wijze. Zo wordt b.v. in het begin al duidelijk gemaakt dat het verzwijgen van de dood van vader – hij is “op een verre reis vertrokken” – uit den boze is. Keirse: “Beter dan kinderen te beschermen, moet men hen leren omgaan met verliessituaties.”
Genieten
Het boek is uiteraard voor kinderen geschreven, maar ook voor volwassenen is de lectuur verhelderend omdat ze inzicht krijgen in de manier waarop kinderen op zo’n situaties zouden kunnen reageren. Zo wijst Elias op de belangrijke rol van de rots in de branding en op de onmenselijke last op de schouders van de overgebleven ouder. “Naast je eigen verdriet nog eens je kinderen duidelijk moeten maken dat ze hun vader nooit meer zullen zien, lijkt me afschuwelijk. En het gebeurt dagelijks; kranten staan vol van dit soort tragedies.”
“Niet dat ik daar voortdurend bij stilsta, maar ik denk toch vaak aan de loerende dood die elk moment kan toeslaan. Dat alles in één klap kan veranderen. Ik beeld me soms in wat het zou betekenen als mijn man er niet meer zou zijn. Veeleer dan constant bang te zijn, doen zulke gedachten me weer beseffen dat ik moet genieten van het leven en de mensen die me dierbaar zijn.”
Het Belang van Limburg
K.D.
